De weg van de stilte
De dagelijkse momenten van stilte en contemplatie beginnen haar vruchten af te werpen. Als je stil wordt en in de luisterstand bent aangekomen besef je pas hoe druk wij mensen eigenlijk zijn. We komen nauwelijks toe aan de ontmoeting met God in ons dagelijks leven. We staan ‘altijd aan’.
Wat mij erg helpt om in die rust te komen om te ontvangen is mijn komboskini – een Oosters-orthodox gebedssnoer waarmee ik het Jezus gebed bid. Mijn komboskini heeft drieëndertig knopen en bij elke knoop bid ik (zoveel mogelijk op mijn ademhaling) een eenvoudig gebed: “Heer Jezus Christus, Zoon van God, ontferm U over mij”.
Al na drie of vier knopen voel ik de rust in mijn spieren komen. Ik begin te ontspannen en kan me eenvoudiger concentreren op de persoon van Jezus. Dat is heerlijk als ik in de trein zit of bij een bijeenkomst waar mijn inbreng niet direct wordt gevraagd of lopend over straat. Ook voor ik de stilte inga (het Jezus gebed is natuurlijk geen stilte) bid ik het Jezus gebed een tijdje. Het helpt me om mijn dwarrelende gedachten te verbinden met de persoon van Christus.
In de stilte die volgt probeer ik de stem van Jezus te verstaan. Vaak ontstaat er een dialoog zonder dat ik de woorden uitspreek. Maar soms hoor ik niets omdat ik innerlijk veel te onrustig ben. De beste tijd voor die stilte is voor mij zo rond 19:30 uur. Dan is het gezin in relatieve rust, de avondmaaltijd is achter de rug en de honden zijn uitgelaten. Het is donker en ik steek een aantal kaarsen aan in de gebedshoek van mijn studeerkamer. Ik heb die rust en dat kaarslicht nodig om mijn innerlijk tot zwijgen te brengen.
Dat beschouwend of contemplatief bidden vind ik momenteel prettiger dan bidden met woorden. Natuurlijk doe ik dat ook, maar in de stilte met de Heer ontstaat er iets wat ik niet kan beheersen. Hij die ontvangt weet pas wat er ontvangen is als de lege handen zijn gevuld. Dat is heel anders dan bij het studeren waarbij je echt graaft en zoekt. De contemplatie is de omvorming van het bewustzijn in een Christus-bewustzijn (Thomas Merton) en die merkwaardige rust en vrede in die aanwezigheid van Christus is erg bijzonder.
Evagrius van Pontus (een bekende woestijnvader) zei hierover: “Gebed is het terzijde leggen van gedachten”. In dit seizoen van mijn leven begin ik te ontdekken dat dit absoluut waar is. Ik denk niet dat ik er op jongere leeftijd ontvankelijk voor was geweest, maar in deze fase van mijn leven is dit precies wat ik nodig heb.
Toen ik op nieuwjaarsdag in de stilte was had ik het gevoel dat de Heer tegen me zei: “In de stilte zijn betekent je ook niet zo druk maken om de wereld om je heen. Die heb ík wel in bedwang. Zorg jij nou maar eerst eens dat je jezelf in bedwang krijgt”.
Frans Horsthuis schreef me nadat ik hem dit had geschreven: “Datzelfde, over de zorg voor de wereld en de voornaamste aandacht voor de persoonlijke relatie, laat de Heer ook aan mij steeds meer zien. De wereld behoort aan Hem. En ons is Hij in deze tijd aan het vormen tot Zijn intieme vriendenkring voor eeuwig”.
Het is een boeiend weg waar ik steeds meer van begin te genieten. Voorzichtig opent zich een nieuw leven wat tot nu toe voor mij verborgen was gebleven.
*Mijn komboskini kocht ik jaren geleden via deze website, mocht je interesse hebben.
Reacties uitgeschakeld voor De weg van de stilte