Een eiland om je terug te trekken
Jarenlang leefde ik vanuit een bepaald, zorgvuldig opgebouwd ritme. Geen keurslijf met dikke sloten, maar een ritme wat bij me was gaan passen en wat ervoor zorgde dat ik de pieken in het werk als voorganger kon opvangen met de broodnodige rust en focus. Een ritme met voldoende vrijheid om het patroon af en toe ook te doorbreken.
In mijn nieuwe baan moet ik weer helemaal opnieuw beginnen. Het oude ritme is zoek en niet toepasbaar op de nieuwe fase in mijn leven. Ik merk nu pas hoe fijn een goede balans is. In mijn nieuwe baan wordt ik bedolven onder een lawine van contacten en mogelijkheden en het is aan mij om de goed verstopte bloembollen in die lawine te vinden om te ontdekken wat tot bloei kan komen.
Prikkels
Een lawine. Teveel prikkels. Te weinig focus. Onbalans. Het hoort bij het aangaan van nieuwe verantwoordelijkheden dus ik kom er op termijn wel uit, maar het voelt wel een beetje als een aardverschuiving. De kerk die ik jarenlang diende is een vreemde plek geworden. Dat ligt niet aan de mensen of de dingen die er gebeuren, maar ik heb zelf ineens behoefte aan andere vormen van samenzijn. Dat is even wennen, dat zul je begrijpen. Ik doordenk mijn ecclesiologie in de spaarzame momenten van eenzaamheid.
Ik verdiep mij opnieuw in de neomonastiek en ik verlang naar meer eenvoud, focus en tijd voor reflectie. Ik schreef ooit iets over mijn favoriete Ierse monnik uit de 7e eeuw: Aidan. Ik deel het hier vooral voor mezelf maar misschien heb jij er ook iets aan.
Aidan
In het jaar 634 herwon Oswald het koningschap over Northumbria en hij was vastbesloten om de heidenen in zijn rijk te bekeren tot het christendom. Oswald, die goede banden onderhield met de kloosterlingen op Iona, vroeg deze monniken om missionarissen te sturen naar Northumbria. Een bewuste keuze van Oswald waarmee hij de Romeinse variant van het christendom passeerde.
De gemeenschap van Iona reageerde positief op dit verzoek en stuurde de net ingezegende bisschop Cormán, maar deze was niet succesvol en keerde vrij vlot terug naar Iona met de boodschap dat de mensen van Northumbria te koppig waren om zich te bekeren. De Ierse monnik Aidan vond dat bisschop Cormán ‘onredelijk hard optrad tegen zijn ongeletterde toehoorders en hen niet eerst, zoals de apostel Paulus zegt, de melk had gegeven van minder stevige leer’. Er werd onmiddellijk besloten om Aidan als bisschop naar Northumbria te sturen.
Aidan arriveerde in Northumbria in het jaar 635 en met de toestemming van koning Oswald besloot hij om zijn hoofdkwartier op het schiereiland Lindisfarne te maken. Lindisfarne is een eiland voor de noordoostelijke kust van Engeland wat gedurende een paar uur per dag is afgesloten van het vasteland. Die uren gebruikte Aidan destijds om zich volledig op God te richten. Niet om dat voor zichzelf te houden maar om zich verfrist weer onder de mensen te begeven en zo de aanwezigheid van God door te geven. Hij schreef daar zelf een prachtig gebed over:
Leave me alone with God as much as may be.
As the tide draws the waters close in upon the shore,
Make me an island, set apart,
alone with you, God, holy to you.
Then with the turning of the tide
prepare me to carry your presence to the busy world beyond,
the world that rushes in on me
till the waters come again and fold me back to you.
Aidan was een inspirerend, missionair mens die de gewoonte had om van dorp naar dorp te wandelen en vriendelijke gesprekken aan te knopen met de mensen die hij tegenkwam en langzamerhand won hij hun vertrouwen wat resulteerde in een oprechte interesse in het christendom van de lokale bevolking. Aidan was in dat opzicht een beeld van Christus; hij kwam tussen de mensen wonen en leefde een ander leven wat zo uitdagend en mooi was dat mensen in hoge mate waren geboeid. Dankzij de inzet van Aidan is heel Northumbria uiteindelijk een christelijk koninkrijk geworden.
Wat gaat mijn “Holy island” worden in deze fase van mijn leven?
Reacties uitgeschakeld voor Een eiland om je terug te trekken