Een gewoon werkend mens
Vanaf 1 december ben ik weer een ‘gewoon werkend mens’. Zo eentje die in de morgen vroeg uit de veren is, onder de douche springt om wakker te worden, een lunchbox uit de koelkast grist en vrouwlief een vluchtige afscheidskus geeft. Zo’n ‘gewoon werkend mens’ wat zich door de ochtendspits heen worstelt, op kantoor de eerste kop koffie neemt die als een soort springplank dient voor de drukte van de dag: overleg, besluiten nemen, email beantwoorden, aan projecten werken om zich vervolgens rond de klok van half zes weer in de tegenovergestelde richting door de spits te wringen om thuis een gezonde en smakelijke maaltijd te bereiden voor je nageslacht die je op een dag zal gaan vervangen.
Als zo’n ‘gewoon werkend mens’ ook nog eens christen is, dan volgt er met enige regelmaat nog een avondprogramma in de kerk. De energie is daar niet voor, maar het is belangrijk dus al geeuwend zit je de kerkelijke bijeenkomst uit om nog even snel een flintertje van Jeroen Pauw mee te pakken om vervolgens bekaf het bed in te rollen. Zijn de kinderen nog klein dan heb je ook nog eens de kans om er een aantal keren per nacht uit te moeten en de volgende dag begint het hele circus weer van voren af aan.
Een gewoon werkend christenmens
Op zondag gaat zo’n christelijk ‘gewoon werkend mens’ naar de kerk waar de predikant (die de hele week in alle rust heeft kunnen werken aan de to-do punten die hij of zij de gemeenschap wil meegeven) je weer overstelpt met uitdagingen tot verandering (want in de kerk doe je het niet snel goed). Afhankelijk van je kerkelijke stroming ga je gebogen onder schuldgevoel of juichend in de wetenschap dat God je beste maatje is naar huis, waar je in de middag een voetbalwedstrijd kunt bekijken of schoonpa of schoonmoe mag bezoeken. Je voelt: ik heb er zin in om weer gewoon dominee-af te zijn en een ‘gewoon werkend mens’ te zijn!
Ik chargeer natuurlijk een beetje, maar er zit wel een kern van waarheid in mijn scherpe analyse van het leven van ‘gewone werkende mensen’. De afgelopen dertien jaar beheerde ik mijn eigen agenda en hoewel ik vaak het gevoel had altijd aan te staan en lange weken maakte, kon ik ruimte maken als ik dat nodig had. Daarnaast was mijn geestelijk leven een gewoon onderdeel van mijn agenda. Dus toen ik de afgelopen weken al een paar maandagen het ritme van ‘gewone werkende mensen’ kon ervaren door alvast bij veranderingen rondom de begroting voor 2019 bij te wonen riep ik bij thuiskomst uit: “Hoe geven gewone werkende mensen in hemelsnaam vorm aan een gezond geestelijke leven?”. Ik was domweg te moe van alle nieuwe prikkels om ’s-avonds een boek te lezen.
De tijden zijn veranderd
Mijn vader had het wat dat betreft wat makkelijker. Hij werkte vijf dagen per week, op de weg was het aanmerkelijk rustiger dan vandaag de dag, het werktempo was anders, het aantal prikkels was veel lager en ’s-avonds was hij altijd thuis. En ook in de weekenden was er naast kerkbezoek nooit een programma. Begrijp me goed: mijn vader werkte hard, maar de tijd was echt heel anders. Dus: respect voor al die ‘gewone werkende mensen’ en dubbel respect voor hen die ook nog eens actief zijn in een geloofsgemeenschap.
Mijn conclusie na dertien jaar voorgangerschap en drie keer heen en weer reizen naar mijn nieuwe werkplek is in ieder geval dat het in de kerk allemaal veel eenvoudiger kan, misschien wel moet! Misschien niet als je een grote regiokerk bent met meerdere betaalde werkers, maar wel als dit niet het geval is. Zorg voor een goede contextualisatie van je kerk voor mensen die door de weeks echt geen fut hebben voor de zoveelste kerkelijke vergadering. Die druk en afgemat zijn (wie zei dat ooit eerder trouwens) en worstelen met al die prikkels en indrukken op een gewone werkdag.
Gelukkig hou ik straks één werkdag in de week over om te werken aan mijn taak als buurtdominee. Dan ga ik zeker nadenken hoe ik dat verhaal van Jezus veel dichter bij de mensen in mijn wijk kan brengen, op basis van gelijkwaardigheid en wederzijds respect. Een eenvoudige kerk, want het (werkende) leven is al veeleisend genoeg. Weinig andere pretenties dan gewoon leven.
8 Comments