Een theologie van gezamenlijkheid
Vandaag sprak ik in een kleine gemeenschap in Zoetermeer. In die plaats spreken blijft voor mij altijd bijzonder omdat de familie van mijn moeders kant oud-Zoetermeerders zijn en wijzelf zo’n zestien jaar in Zoetermeer hebben gewoon waar al onze kinderen zijn geboren. Mijn vader overleed er en mijn eerste preekervaring deed ik op in deze stad.
Verdriet
Aangezien de gemeente waar ik sprak het gebouw deelt met een ander kerkgenootschap begon de dienst erg vroeg. Na de dienst reed ik naar huis en bedacht me dat ik nog gemakkelijk een andere kerkdienst in Zoetermeer zou kunnen bezoeken. Ik speelde even met die gedachte omdat ik twee leuke evangelische kerken in Zoetermeer ken, maar werd ineens overvallen door een verdrietig gevoel.
Ik had immers net een volwaardige kerkdienst geleid en kort daarop starten er weer legio andere kerkdiensten. Allemaal gericht op God, maar niet op elkaar. Alsof wat wij net met elkaar gedaan hadden geen enkele waarde had. Elke kerk is bezig met haar eigen focus, visie en budget. En al die kerken lijken op zoek te zijn naar de niet bestaande silver bullet om de kerkverlating tegen te gaan.
Overleg
Natuurlijk is er ook in Zoetermeer overleg tussen diverse kerken, maar als ik het me goed herinner was er altijd een scheiding tussen het evangelisch beraad en de raad van kerken. Waarschijnlijk is dat nog zo. En zelfs als dit niet meer zo is, dan gaat het om een paar ontmoetingen per jaar waarna elke leider weer vrolijk gaat bouwen aan de eigen kerk.
Gek eigenlijk dat het zo gaat. Want zoals het in Zoetermeer gaat, gaat het ook in Woerden, Den Haag, Appelscha en Surhuisterveen. Som kan ik die kleurverschillen waarderen, maar vandaag niet. Al die kerken gaan door groeifases heen. Van bloei tot neergang tot groei en conflict. Maar al die kerken blijven in wezen eilandjes waar allemaal dezelfde zaken spelen: zoeken naar het invullen van vacatures, vergaderingen, begrotingen, jaarplannen, het verlies van jongeren en het onvermogen om de stad te bereiken.
Gezamenlijkheid
Natuurlijk begrijp ik dat al die christenen in Zoetermeer niet in één gebouw passen, maar waarom er niet meer strategisch wordt samengewerkt is me een raadsel. Er is per slot van rekening maar één kerk, met één missie en één Heer. Wordt het dan niet tijd dat we op die manier naar onze steden, dorpen en regio’s gaan kijken? De verzuiling is ruimschoots voorbij en twintigers en dertigers hebben al helemaal geen wortels in een bepaalde traditie. Een mooie kans om samen een nieuwe traditie te bouwen – een traditie van gezamenlijkheid.
Dat kerken gezamenlijk besluiten dat zij sámen de kerk van een bepaald gebied zijn. Verschillende kleuren en nuances, maar met het gezamenlijke doel om sámen dat gebied (stad, dorp, regio) te dienen. Per slot van rekening gaat het om het hele evangelie, voor de hele wereld, door de hele kerk (Lausanne beweging).
Reacties uitgeschakeld voor Een theologie van gezamenlijkheid