Hoop en vergeving
Gisteren was het dan eindelijk zover: de eerste Woerdense regenboogviering waar een aantal kerken uit de stad aan deelnamen. Ik mocht een onderdeel van de dienst vormgeven naast vijf van mijn Woerdense collega’s – zij allemaal in toga, ik in pak. Verschil moet er zijn!
Ik heb erg genoten van het samen dragen van deze dienst met collega’s uit diverse kerken. Ieder op zijn of haar eigen wijze. Sommige collega’s vol overtuiging positief over het homohuwelijk, anderen zijn daarin meer gebonden aan de keuze van hun eigen kerkgenootschap (RKK, evangelisch). Maar allen namen hartelijk deel aan de viering.
Liturgisch
De dienst was behoorlijk liturgisch aangekleed en de collega’s uit de RKK en de Lutherse Kerk deden hun best om hun zangstemmen goed op elkaar af te stemmen, wat uitstekend lukte. De samenzang werd begeleid door een bekende Woerdense pianist, het duo Aquarium zong een aantal prachtige nummers (o.a. Angel van Sarah McLachlan), er was een korte overdenking, voorbeden, een woordeloze geloofsbelijdenis met kaarsen en een aantal getuigenissen van LHBT-ers en een moeder.
Het werd een lange, volle dienst. Maar het was beslist mooi en ontroerend om samen te bouwen aan iets wat zeker terugkeert in Woerden. Ruimte voor verhalen, ruimte voor mensen en ruimte voor hoop. Maar ook en vooral ruimte voor God.
Ruimte voor pijn
Ik mocht een blokje getuigenissen presenteren en bij één van de getuigenissen wist ik van te voren al dat onze eigen evangelische kerk er niet goed vanaf zou komen. Ik herinner me het voorval nog goed: een lesbische jongedame vroeg jaren geleden tijdens een dienst aan een oudste of ze welkom was en lid van de gemeente kon worden. Ze werd hard afgewezen doordat deze oudste zijn eigen standpunt gaf en niet afstemde met de rest van onze oudstenraad, die daar beslist anders over dacht.
Het gevolg was dat ik de jongedame destijds opbelde om mijn uitgebreide excuses te maken. Maar het vertrouwen in onze kerk was weg en dat begreep ik. Gelukkig heeft ze inmiddels een goed geestelijk huis gevonden en kunnen we het samen inmiddels goed vinden.
Tijdens de getuigenissen klonk er naast blijdschap ook veel pijn door in de woorden van de sprekers. En voordat ik mijn blokje met getuigenissen aankondigde nam ik de tijd om de aanwezige mensen en in het bijzonder de jongedame die ik daarna zou aankondigen om vergeving te vragen voor wat de kerk mensen soms had aangedaan. Het vele verdriet, de pijn en de afwijzing. Het past niet bij Christus om zo met mensen om te gaan. Na afloop schonken een aantal LHBT-ers me die gevraagde vergeving en dat ontroerde me.
Humor
Er was gelukkig ook veel ruimte voor humor. Zo kon mijn Katholieke collega het niet laten om nog even te noemen dat hij eindelijk in “zijn oude kerk aanwezig was”. Je moet weten dat de historische Petruskerk tijdens de Reformatie door de Protestanten werd ontfutselt aan de Katholieken. Dat die grote verschillen er gelukkig niet meer zijn bleek uit het hartelijke gelach van de aanwezigen. De pijn uit het verleden werd gisterenavond een beetje begraven en in plaats van onze verschillen te benadrukken zochten we naar de eenheid en dat was goed.
Ik ga dit soort diensten enorm missen! Ik blijf één dag in de weken werken als buurtdominee in Woerden en ik hoop van harte dat mijn collega’s dat volgend jaar als goede reden zien om me weer uit te nodigen. Ik ga voor eenheid! 😉
Reacties uitgeschakeld voor Hoop en vergeving