Langs de knooppunten van het leven
Afgelopen maandag was ik op het strand voor een fotoshoot om foto’s te maken voor een artikel in de EO Visie over mijn ervaringen met mijn midlifecrisis. Het interview was al eerder afgenomen en tijdens dat interview werd ik zo’n twee uur lang bevraagd op mijn gevoel. Zo’n interview werkt erg therapeutisch kan ik je zeggen.
Iemand die je niet zo goed kent krijgt de ruimte om steeds maar weer verdiepende of verduidelijkende vragen te stellen. En samen met de interviewer daal je af in een gebied waar je moeizaam woorden kunt vinden maar wat je omwille van het interview toch probeert te doen.
Het dieptepunt van mijn midlifecrisis lijkt voorbij te zijn. Dat lag ergens in november en december vorig jaar. Het zal vast helpen dat de lente is losgebarsten en de belofte van het nieuwe leven ruimschoots wordt ingevuld. Toch ben ik niet meer de oude en dat zal ik ook niet meer worden. Het oude is voorbij gegaan, het nieuwe is gekomen.
Zo geniet ik meer dan ooit van de volwassen gesprekken met mijn kinderen en maak ik ruim baan voor hun ontwikkeling. Laatst aten we weer eens met zijn allen thuis aan tafel en ik merkte dat ik alleen maar hoefde te luisteren. Het was een prachtige avond.
Na de fotoshoot haalde ik een visje bij de beste vishandel van Katwijk en ging ik zitten naast een wat oudere dame die in sportief fietstenue gestoken een ouderwetse fietskaart zat te bestuderen. Ik merkte op dat je dat niet zo vaak meer ziet: mensen die een kaart bestuderen. Ik zag dat ze allemaal getallen op een briefje schreef en ze legde me uit dat dat fietsknooppunten waren. Vol passie vertelde ze hoe dat werkte en dat ze soms voor een raadsel stonden omdat er plotseling een soort tussenknooppunt was geplaatst tussen de aangegeven knooppunten op de kaart. Zo’n papieren kaart kent natuurlijk geen automatische updates zoals een app.
Eigenlijk is dat een beetje zoals ons leven. We stippelen een route uit op onze denkbeeldige levenskaart en worden keer op keer verrast door de werkelijke situatie in het leven. Soms aangenaam, soms onaangenaam. En steeds sta je als mens weer bij zo’n ‘levensknooppunt’. Aangekomen bij zo’n knooppunt richt je je op het volgende knooppunt anders kom je niet vooruit. Je laat dus gaandeweg allerlei knooppunten achter je. Dat is soms verdrietig, soms zwaar. Maar het kan ook een gevoel van blijdschap geven als je een knooppunt achter je laat. Een examenperiode bijvoorbeeld.
Al die knooppunten bij elkaar vormen ons leven. Een grillige lijn op de kaart van het leven. Zo bekeken is het knooppunt van mijn midlifecrisis ook maar gewoon één van de vele punten die mijn leven vormen.
De dame in kwestie was niet alleen, zo bleek al snel. Haar man kwam met twee bakjes kibbeling aanlopen. Ik maakte een opmerking dat hij geboft had met een vrouw die kaart kon lezen. Lachend zei hij: “Ik volg haar blindelings”.
Glimlachend stapte ik in de auto om naar huis te rijden. Zo is het ook met God. Hij zet de route uit, houdt rekening met onze grilligheden maar brengt ons toch veilig op de plaats van bestemming. Dat is vast de vrouwelijke, zorgende kant van God. Mijn taak is om blindelings te volgen. Op naar de volgende etappe van het leven!
2 Comments