Altijd aan staan
Het zijn de laatste dagen voor de vakantie. Dit jaar is het extra spannend vanwege een zuster die gaat overlijden. Ik voel me verantwoordelijk en ben betrokken. Zal ik haar zelf kunnen begraven, of schakelen we over naar het afgesproken plan B?
Die spanning geeft me tijd om na te denken over mijn werk als voorganger. Boeiend, uitdagend, verantwoordelijk en mooi. De keerzijde is echter dat ik gedurende het jaar eigenlijk altijd aan sta. Kun je email nog beperken tot een of twee keer per dag, bij WhatsApp, Telegram en telefoon is dat niet mogelijk. De berichten vliegen om je oren en planten zich in je gedachten. Er is altijd wat te doen, altijd zijn er aanspraken op je tijd. Je leeft op allerlei plekken tegelijk en als je niet oppast ben je nooit ergens écht aanwezig.
Vorige week ging ik naar een concert waar je je mobiele telefoon in een speciaal vergrendeld hoesje moest stoppen – een ‘phone free concert’. Tijdens dat concert voelde ik een zware last van me afglijden. Wat er ook zou gebeuren in de wereld, ik zou het pas weten na afloop van het concert. Ik voelde me vrijer dan ooit en genoot van het concert. Ik was zo te zeggen alleen maar daar. In het hier en nu. Wat een geweldige ontspanning!
Mijn vrouw en ik kijken naar de door de EO aangekochte serie “Bad habits, holy orders” over vijf Britse meiden uit de Engelse clubscene die vier weken naar een klooster gaan en daar geconfronteerd worden met hun leven. Alle meiden leven voor anderen. Voor de ‘likes’ en de mannen die graag met hen naar bed willen. Het leven bestaat uit dronken worden, wilde feesten, seks en dure kleding. Eén van de meiden geeft aan voor 40.000 pond aan kleding te hebben gekocht.
Toch zijn de meiden niet gelukkig. Ze spelen een rol om aanvaard te worden, laten veel van hun lichaam zien door wulpse dansposes en een Instagram account vol pikante lingerie. Het klooster in Norwich is zo’n beetje het tegenovergestelde van wat de dames gewend zijn en ze schrikken hier behoorlijk van. Maar na een aantal dagen begint er van alles te veranderen. Dat komt vooral door de lieve zusters die op geen enkele manier veroordelend zijn en toch de vinger op de zere plek weten te leggen.
Het programma ontroert me diep. Ergens leef ik ook vooral voor anderen. En hoezeer je ook aan staat, je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Tijdens mijn midlifecrisis, die zijn dieptepunt had in november vorig jaar dacht ik: “Wie is er eigenlijk voor mij?”. Een gedachte waar ik best van schrok. Mensen verwachten dat ik er altijd voor hen ben, maar het omgekeerde is niet altijd het geval. Misschien ook omdat ik aan de buitenkant vrij sterk oog.
Waarom gaan mensen naar een klooster? Om een leven van eenvoud te leiden. Eigenlijk dus dezelfde reden als waarom mensen naar een camping gaan: van een luxe leven naar een basaal bestaan met tentdoek, afwasteiltjes en een wc rol onder je arm. Het grote, complexe en veeleisende leven wordt teruggebracht tot een rustig en vredig niveau. Een boek in plaats van een scherm. Staren naar de sterrenhemel in plaats van naar Netflix en een ouderwets mededelingenbord op de camping in plaats van Twitter. Toch houdt geen mens het zo gezochte en vaak duurbetaalde vakantiegevoel vast. Al na een paar weken, voor sommigen zelfs na een paar dagen, worden mensen weer vastgegrepen door de draaikolk van het moeten en altijd aan staan.
Ik zou graag na de vakantie een aantal wijzigingen doorvoeren. Misschien moet ik mijn telefoon na een bepaalde tijd uitzetten? Een privé telefoon kopen zodat mijn gezin me kan bereiken? Nog beter omgaan met email? Facebook verwijderen? WhatsApp terugbrengen tot een minimum?
Jij hebt er vast ook wel eens over nagedacht om meer rust en ritme in je leven te brengen. Welke keuzes heb jij gemaakt die mij een beetje verder zouden kunnen helpen? Je zou me een groot plezier doen als je dat zou willen delen.
11 Comments