Denken en doen
Morgen vindt de landelijke klimaatmars plaats. Ondanks de voorspelde regen lijkt het erop dat duizenden mensen met de mars mee zullen lopen. Dankij de actie van Groene Kerken zullen er dit keer heel wat christenen met de mars meelopen. Voor hen start de dag in de Dominicuskerk en eindigt deze in de Noorderkerk. Een mars voor het klimaat mét christenen. Ik kan het nauwelijks geloven, maar toch is het zo.
Polarisatie
Tegelijk met deze nieuwe actiebereidheid uit christelijke hoek is er ook een sterke polarisatie rondom dit onderwerp. Termen als “klimaatreligie”, “Klavertax”, “vliegschaamte” en “klimaattreuzelaars” sieren de koppen van allerlei artikelen in kranten en tijdschriften. Voor- en tegenstanders van de klimaatmars lijken zich in te graven in hun stellingen en schermen met statistieken uit hun favoriete kamp, waarvan ik vermoed dat ze zelfs nauwelijks kunnen vaststellen of de gegevens juist zijn. En daar ligt ook werkelijk een probleem, want voor de becijfering van onze milieuzorgen zijn we afhankelijk van wetenschappers.
Recent rapport
Deze week verscheen er een rapport van onderzoeksbureau I&O research met de titel: “Duurzaam denken is nog niet duurzaam doen”. Het onderzoek gaat over het dagelijks gedrag van Nederlanders met betrekking tot energie, huis, reizen en voeding. Wat blijkt: Nederlanders dénken duurzamer dan ze doen. Volgens de onderzoekers heeft dat vooral te maken met onze levensstandaard.
“Je moet voor duurzaam leven niet alleen allerlei dingen doen, maar ook allerlei dingen laten”, legt I&O-onderzoeker Peter Kanne uit. “De dingen die je moet laten, vinden we juist nu wel heel prettig, zoals makkelijk in de auto stappen, de hele wereld overvliegen, een stukje vlees, lekker lang douchen.” (bron: NOS). Ook opvallend aan het onderzoek is dat mensen die het eigenlijk goed snappen, zich erover uitspreken en het kunnen betalen het minst duurzaam zijn.
Horen en doen
Het doet me een beetje denken aan de woorden van Jezus: “Wie deze woorden van mij hoort en er niet naar handelt, kan vergeleken worden met een onnadenkend man, die zijn huis bouwde op zand”. Wat dat betreft is het in de kerk soms net zo als tijdens het debat over het klimaat. We belijden van alles, spreken soms grote woorden of schrijven stevige verklaringen, maar als puntje bij paaltje komt heeft ons mondelinge belijden niet persé heel veel te maken met ons gedrag.
Volgende week verschijnt het boek “Groene Theologie” van Trees van Montfoort – theoloog én journalist. Ik mocht een maand geleden al wat hoofdstukken lezen zodat ik een tekst voor op de achterkant van het boek kon leveren. Ik ben enthousiast. Het is nodig om onze visie op het huis waar we in wonen – de door God gegeven aarde (psalm 104), goed theologisch te onderbouwen. Vanuit goede theologie (die niet alleen maar mensgericht is) zou een nieuw gedrag kunnen voortvloeien.
Samen veranderen voor elkaar
Volgens Paus Franciscus is die verandering noodzakelijk vanwege de enorme ongelijkheid in de wereld. In zijn encycliek Laudato Si schrijft hij: ”Ongelijkheid treft niet alleen individuen maar hele landen en ze verplicht ons na te denken over een ethiek van de internationale verhoudingen. Want er bestaat een ware ‘ecologische schuld’, vooral tussen Noord en Zuid”.
We moeten ons gedrag veranderen. Geloof zonder werken is dood volgens de broer van Jezus. Daarom loop ik morgen mee met de klimaatmars. Niet omdat ik precies weet hoe het verder moet, of dat ik zelf op alle terreinen van mijn leven verandering heb aangebracht, maar omdat ik hoop op een andere wereld. Een wereld waar gerechtigheid woont, ook in de vorm van ecologische gerechtigheid. En waar we sámen de handen ineenslaan om nieuw gedrag te leren.
1 Comment