Ik geloof haar
Ik kan slecht tegen onrecht. Heel slecht. Op de school van jongste dochter werd op de laatste schooldag voor de examens veel rotzooi geschopt. Er was al gewaarschuwd dat dit niet ongestraft zou blijven. Terecht natuurlijk. De consequentie? Niet deelnemen aan het gala. Fair enough, als je iets doet moet je de gevolgen dragen.
Na een groot onderzoek werden vandaag enkele daders aangewezen, waaronder mijn dochter. Na een indringend gesprek met een radeloos kind gaf ze aan helemaal niets gedaan te hebben. Ze is in alle staten, want ze mag niet deelnemen aan het gala waar zo naar uitgekeken is.
Ik geloof haar.
Geen curling ouder
Ik ben geen curling ouder, maar de reactie van mijn dochter is zo oprecht dat ik de directeur heb gebeld. Kennelijk is er een getuige die haar limonadesiroop heeft zien gooien. Dochter ontplofte van onmacht. Ze heeft niets gedaan en wordt toch als schuldige aangewezen. Mijn hart breekt.
Ik geloof haar.
Nogmaals een gesprek met dochter, zelfde uitkomst. Ze heeft niets gedaan en de onmacht is uit haar schokkende schouders af te lezen. Zojuist een gesprek gehad met de directeur en ik was enorm trots op mijn zestienjarige dochter dat ze vol overgave en passie én met respect haar zaak verdedigde. Het mocht niet baten. De directeur was onbuigzaam.
Maar ik geloof haar.
Niet makkelijk
Het is voor de schoolleiding best een dilemma natuurlijk. Er zijn ruiten ingegooid en er werden dode ratten op auto’s gesmeten. Dat moet natuurlijk bestraft worden. En niemand heeft het natuurlijk gedaan. Ik ken inmiddels de namen van een aantal daders maar niemand wil een snitch zijn. Ik begrijp dat en ben trots op mijn dochter dat ook zij geen namen heeft genoemd.
De directie heeft ervoor gekozen om vlak voor de grote examenweek een onpersoonlijke email te sturen. De aangewezen leerlingen worden niet standaard gehoord en er is geen ruimte voor discussie. Het eenzijdige onderzoek is voor de directie voldoende. Is mijn dochter erbij gelapt door een docent die de pest aan haar heeft? Of is de dader aangezien voor mijn dochter, zoals ik zo vaak heb als ik haar in een groep probeer te vinden? Die meiden lijken best veel op elkaar. Wat het ook is, het verdriet en de onmacht overheerst.
Toch geloof ik haar.
Onmacht
Niets in deze wereld is zo verschrikkelijk als onterecht aangewezen worden als dader. Onschuldig te zijn maar de schuld te moeten dragen. Geen ruimte voor recht maar het moeten dragen van onrecht. Leren leven met de pijn. De wijsvinger op je gericht krijgen terwijl je mond openzakt van verbijstering. Als een lam naar de slachtbank – zonder je mond open te doen. Hoe is dat mogelijk?
In de tranen van mijn dochter zie ik de schaduw van het kruis. Een martelwerktuig voor schuldigen. Tot op die ene dag waarop een Onschuldige stierf en daarmee recht bracht aan aan al die onschuldigen die moeten lijden aan onrecht. We zijn machteloos. Een vader van een ander slachtoffer huurt een advocaat in. Dat ga ik niet doen. Soms moet je dragen wat onverteerbaar is. Het doet pijn, het schuurt, het geeft verdriet.
Maar ik geloof haar.
Lieve schat, ik huil met je me. Jouw tranen zijn de mijne. Ik beloof je dat ik je altijd zal geloven en dat we ondanks een wereld vol onrecht en wijzende vingers er altijd voor je zullen zijn – ook op die momenten dat je wél schuldig bent. Ik haat onrecht net zo erg als jij dat doet.
Ik geloof je! Love u.
#TeamYaël
**update**
Zojuist gebeld door de directeur van de school. Er heeft zich een nieuwe getuige gemeld met een positieve uitkomst voor onze dochter. Ze is vrijgesproken en mag naar het gala! YES!
6 Comments