Ik vertrek!
Het embargo is er eindelijk af! Vandaag kan ik open en vrij communiceren dat ik na 13 jaar en een paar maanden gewerkt te hebben als voorganger van een supergave kerk een nieuwe weg insla. Ik stop als voorganger van de CAMA Parousia kerk in Woerden en per 1 december 2018 ben ik aangesteld als directeur van MissieNederland. Een spannende uitdaging ligt voor me!
In augustus 2005 werd ik benoemd als voorganger van een kerk van ongeveer 200 mensen in Woerden. Ik kende dit stadje alleen van de bekende fietsvakantiewinkel die naast het station was te vinden. Ik kende er werkelijk niemand en verder dan de eerder genoemde winkel was ik nooit geweest.
Roeping
Toch voelde ik me sterk geroepen om juist in deze kerk aan de slag te gaan. In het laatste jaar van mijn studie werd ik door drie kerken gevraagd of ik hun voorganger wilde worden. Iets waar ik werkelijk niet op gerekend had. Ik werkte in het bedrijfsleven, had een leuke baan en ik oriënteerde me vooral op een baan bij een christelijke organisatie. Deze verzoeken kwamen voor ons gezin totaal onverwachts. Toch besloten we de tijd te nemen om te onderzoeken of God door deze kerken misschien tot ons sprak.
Het was een intensieve en spannende tijd. Ik kan me nog goed herinneren dat ik voor het eerst preekte in Woerden. Niemand wist van de interesse van de raad en we besloten voorzichtig uit te vinden wat dit voor gemeente was. Ik weet niet meer waar ik over gepreekt heb, maar wat ik nooit zal vergeten is dat ik gaandeweg de preek een diepe en ietwat ongemakkelijke liefde voor deze mensen in mijn hart voelde afdalen. Ik was er door verrast, want van de drie kerken die ik noemde was deze kerk de minst stabiele en voor een beginneling beslist af te raden.
Gaandeweg het proces werden Lilian en ik bevestigd in deze stap. De liefde werd groter, bleek wederzijds en we maakten ons op om met ons jonge gezin te verhuizen naar Woerden. In de afgelopen dertien jaar werden we echte Woerdenaren. Door mijn werk in de kerk had ik al snel een uitgebreid netwerk van nieuwe contacten en onze kinderen genoten van de veilige wijk waar ze opgroeiden. Dertien jaar zijn voorbij gevlogen!
Gekke dingen
In die dertien jaar hebben we veel gekke dingen gedaan als kerk. Zo starten we een gebedswinkel in de stad en leerden we wat het betekende om als kerk middenin de maatschappij te staan. We vierden jarenlang kerst met mensen van de voedselbank, ontdekten de zwakke plekken van de stad en probeerden de sociale samenhang te verbeteren. En oh, wat maakten we (en ik!) veel fouten. Maar juist dat maken van fouten heeft ons heel veel gebracht. Je leert immers meer van je fouten dan van je successen. Ik kan het elke kerk hartelijk aanbevelen.
Ik ontdekte dat ik hield van pionieren en ondernemen. En de kerk bewoog daar geduldig in mee. Vaak keek men eerst de kat uit de boom om later hartstochtelijk mee te bewegen, soms bleef het bij pionieren met een klein groepje. Maar altijd was het vol passie en geestdrift. Ik voel me gezegend dat ik in deze mooie kerk heb mogen werken. Of in de woorden van Nikolaas Sintobin: “Er is mij veel gegeven”. Gisteren vertelde ik het dan eindelijk aan de gemeenschap – met een brok in mijn keel.
Toen ik in november 2012 betrokken raakte bij de eerste stappen van de Vluchtkerk in Amsterdam, kreeg ik betaald verlof om daar kwartier te maken op voorwaarde dat ik de inspiratie van die hoopvolle plek mee zou nemen naar de kerk. Vele Woerdenaren kwamen net als ik voor het eerst in contact met mensen die gevlucht waren uit hun land om elders een beter bestaan op te bouwen. Het veranderde ons leven.
Geen herhaling van zetten
CAMA Woerden is een kerk waar je met plezier je pensioen zou kunnen halen. Mooie mensen die uitdagingen niet uit de weg gaan. Maar eerlijk is eerlijk: dertien jaar is best lang. Gaandeweg mijn rol als voorganger besefte ik dat ik liever geen voorganger van een andere kerk zou willen worden om daar weer min of meer dezelfde dingen te gaan doen. Ik ben domweg anders bedraad. Maar wat dan? Waar zou God me kunnen gebruiken?
De taak bij MissieNederland is me op het lijf geschreven. Langzamerhand ontdekte ik dat ik een enorme liefde had voor missionair werk. Ik experimenteerde daar veel mee en mijn hart begon sneller te kloppen van deze initiatieven. Ik had er plezier in, ontdekte de schoonheid van geknakte mensen en zocht naar eenvoudiger vormen van kerkzijn. Vormen die dichtbij mensen in gewone wijken en buurten zouden staan. Een kerk zonder podium, zonder beamer maar vol met verhalen, interrupties en lekker eten.
Hoewel mijn experimenten me veel opleverden, merkte ik dat de afstand tussen de ‘gewone’ kerk en mijn projecten groter werd. Begrijp me goed, ik houd ervan om te preken en diensten te leiden, maar zelf in de kerk zitten en alleen maar luisteren en liedjes zingen past niet goed bij me. Ik ben een producent, geen consument. Ik wil gesprekken, vragen, interactie en sloten vol met koffie. Doordat ik fulltime werkte pionierde ik in mijn vrije tijd en dat begon me op te breken. Ik werd ouder en net als elk mens heb ik rust en ritme nodig. Het verlangen om te pionieren was zo groot dat ik het jarenlang voor lief nam dat ik te weinig rust nam.
Nieuwe wegen
Bij MissieNederland ga ik vier dagen werken. Ik mag daar samen met een enthousiast en ervaren team bouwen aan de missie van God in Nederland. Samen met kerkgenootschappen, organisaties en kerkelijke gemeenten. Ik heb daar enorm veel zin in! Vanzelfsprekend zal ik het werkveld en de organisatie eerst goed moeten leren kennen en ligt er voor de organisatie een grote uitdaging op haar bordje. Maar ik geloof dat we samen nieuwe wegen mogen leren ontdekken om het goede nieuws van Gods nieuwe wereld in deze tijd te laten klinken.
Ik heb dus een dag in de week de tijd om me te oriënteren op de dingen die ik niet eerder kon doen. Ik zal de tijd nemen om daar goed over na te denken en te bidden. Er is verschrikkelijk veel te doen en net als in de tijd van Jezus zijn er altijd te weinig werkers. Maar dat het iets met pionieren te maken zal hebben, daar lijkt geen twijfel over te bestaan. Ik zal je de komende maanden vast en zeker op de hoogte houden van de ontwikkelingen.
Vooralsnog blijven we hartelijke leden van CAMA Woerden. Ik blijf preken (nodig me vooral uit!) en actief als bestuurslid van Wijkplatform Molenvliet (de wijk waar ik woon) en betrokken bij Wij zijn Woerden – een burgerinitiatief in onze stad. Maar vooral kijk in naar de nieuwe dingen die op ons pad komen. Ik ben enorm dankbaar voor de dertien jaar dat ik voorganger mocht zijn van een dynamische kerk. Ik ben heel slecht in afscheid nemen en zal vast een traantje laten rollen, maar ik wil vooruit kijken in blijdschap naar de kansen die God geeft.
6 Comments