Luisteren naar de zegen
Vanaf de boerderij waar ik me moet melden is het zo’n 700 meter noordwaarts het weiland in om mijn bestemming voor mijn tweede stiltedag te bereiken – een prachtige hut in een weiland. Ik heb mezelf voorgenomen om één dag per maand een stiltedag te houden. Weg uit de drukte, telefoon op stil en nadenken en bidden over een onderwerp wat me bezighoudt.
Omdat het ijskoud is in de hut open ik snel de deur van de houtkachel en vul deze met hout. Het kost me een goed half uur om het ding aan de praat te krijgen maar langzaam maar zeker wordt het behaaglijk warm. De hut is een groot formaat tuinhuis maar dan behoorlijk professioneel gebouwd. Twee luxe fauteuils en een eenvoudige tafel met twee stoelen vormen het interieur.
Eén hoek van de hut is ingericht voor gereedschap en een andere hoek als kapel, compleet met kaarsen en een Christusbeeld. Ik maak een kop koffie op mijn campingbrander en ga zwijgend op de kerkbank tegenover de replica van het beroemde schilderij van Rembrandt over de terugkeer van de verloren zoon zitten. Ik neem een slok koffie en zeg tegen de Heer: “Hier zitten we dan”. Niet echt een geweldige openingszin voor een gesprek met de Heer van hemel en aarde, maar het is op dit moment het beste wat ik kan produceren.
Er zit weinig rust in mijn hoofd. Ik ben vertrokken met het geluid van kibbelende tieners en onderweg is het flink druk en pas op het pondje bij Schoonhoven komt er een beetje rust over me heen. Starend naar de liefkozende handen van de Vader op de schouders van de teruggekeerde zoon, probeer ik me voor te stellen dat die handen vandaag op mijn hoofd zullen rusten. Maar het enige wat ik voel is een lichte hoofdpijn.
Het kost tijd om van de drukte in de rust te komen. Ik ben er een goed deel van de dag mee bezig om alle drukte en onrust in me te laten voor wat het is. Er landen wat duiven op het dak en ik vraag me af of ze op de warmte afkomen. Ik tuur met de aanwezige verrekijker uit het raam naar de weidevogels om me heen. Op hun manier zijn ze druk maar niet gestrest. Een groep spreeuwen landt in de boom naast de hut en ik verbaas me over hun gemeenschapszin. Maar ook zij lijken geen tekenen van stress of werkdruk te vertonen.
Hoewel het mijn vrije dag is maak ik me druk over de werkzaamheden van komende week. Ze schreeuwen in mijn hoofd om aandacht. De spreeuwen vliegen weer verder en ik vraag de Heer waarom ik zoveel last heb van de afspraken in mijn agenda, vandaag is het immers leeg in mijn agenda. Ik krijg geen antwoord.
Op de plank in de hut staat een rijtje boeken. Allemaal boeken over de natuur en ineens zie ik het boek”Een parel in Gods ogen” van Henri Nouwen staan, waarin hij zijn vriend Fred Bratman – een journalist van de New York Times probeert uit te leggen wat geestelijk leven is. Bratman had Nouwen uitgedaagd door hem te vragen: “Hoe moeten mijn collega’s en ik, die allemaal doordrenkt zijn van de Westerse, geseculariseerde cultuur, nu een geestelijk leven leiden?”. Een valide vraag van een drukke journalist die met zijn gezin in een kleine flat in New York woont, aan een priester die makkelijk praten heeft.
Henri antwoord met een boek waarin hij uitlegt hoe gewone mensen met een drukke baan vanuit het besef dat ze geliefd zijn, werkelijk geliefden wórden. Ik denk daar wat over na. Ik las het boek ooit in het Engels en nu lees ik er nog eens diagonaal doorheen. Je leven leven als de geliefde is een constante geestelijke strijd tegen de stemmen om je heen die je proberen te laten zien dat je niets waard bent, volgens Nouwen. Stemmen uit het verleden, stemmen uit het heden en stemmen uit de duisternis.
Nouwen spreekt over zijn beroemde vier woorden uit het verhaal van de Emmaüsgangers: nemen, zegenen, breken en geven. Ik heb ze vaak gelezen in verschillende contexten, maar ze ontroeren me iedere keer weer opnieuw. Vandaag word ik diep geraakt door het hoofdstuk over zegenen. Nouwen schrijft aan zijn vriend:
“Toch zeg ik je: je bent de geliefde zoon van God en daarom ben je gezegend. Er wordt goed over jou gesproken, er worden goede dingen (de letterlijke betekenis van zegenen) over jou gezegd, en dat is de waarheid. Hoe opdringerig, verwaand en luidruchtig de stemmen ook zijn die je een vervloekte noemen, ze spreken de waarheid niet. Hoe aannemelijk ze ook klinken, ze verkondigen leugens. Trap er niet in”.
Ietsje verderop zegt hij:
“In mijn beleving wordt gebed meer en meer een manier van luisteren naar de zegen. Ik heb veel over het gebed gelezen en geschreven, maar wanneer ik naar een stil plekje ga om te bidden, dan besef ik dat het er uiteindelijk niet om gaat wat ik daar allemaal aan God ga vertellen, hoeveel ik ook bij Hem kwijt wil, maar dat ik daar stil word en luister naar de stem die goede dingen over mij zegt”.
Ik slik even, gooi een paar blokken hout in de hongerige houtkachel en luister de rest van de middag naar de zegen. Zo’n hutje is onbetaalbaar.
12 Comments