Oude vrienden – nieuwe wegen
Gisteren bezocht ik twee oude vrienden die me dierbaar zijn op mijn geestelijke weg. Mannen die een soort mentor voor me zijn en die vanuit een volslagen andere spiritualiteit denken dan de meeste evangelische christenen.
De eerste is Jozef van den Berg, voormalig poppenspeler en sinds jaar en dag Oosters-orthodox kluizenaar. Hij woont in een klein hutje onder de kweepeerboom in Neerijnen, een dorpje in de Betuwe. Bij Jozef kun je altijd langsgaan. Hij is kluizenaar en leeft zijn leven binnen een straal van een kilometer van zijn hutje.
Jozef wees me op de app ‘Vimatarissa’ waar dagelijks korte wijsheden van Orthodoxe vaders worden getoond. Die van gisteren sloeg de spijker op zijn kop:
“Prove to God, in practice, that you’ve given yourself up to Him completely, that you’re not concerned about anything, that you accept, calmly and without complaint, whatever He sends, pleasant or otherwise, in the conviction that this has been allowed by Divine Providence. Your sole concern should be the careful observation of God’s commandments, whatever the circumstances”.
Exact het punt waar ik ben aanbelandt: durf ik God nog dichter te naderen? Durf ik me werkelijk meer te ontledingen van mezelf zodat Christus meer ruimte krijgt in mijn leven? Ik zie geestelijke groei als een trap. Je hebt de traptrede en dan de trapschotten. Je leeft een tijdje op een bepaalde trede en dan ineens is daar een trapschot die je groei blokkeert, je soms in een crisis brengt en je uitdaagt om je nóg dieper toe te wijden op de volgende traptrede. Niets is verplicht, maar wil ik groeien dan zal ik ruimte moeten maken.
De wijsheid van vandaag raakte opnieuw de kern:
“Don’t be cast down in the midst of sorrows and temptations, but with Christ’s love assuage the anger and the cantankerousness. The less patience you have, the greater your temptations seem.. And the more your grow in patience, the smaller they become and you get through them without effort, solid as a rock”.
Vanuit Neerijnen reed ik naar Putten waar mijn geestelijk vader Frans Horsthuis verbleef. Ik had hem gebeld of ik die dag langs zou kunnen komen. Dat is altijd spannend, want de 96-jarige priester is pas rond 16:00 uur fit genoeg om iemand te ontvangen. Het merkwaardige was dat hij een afspraak had maar net voor mijn telefoontje had Frans nog even met die persoon gesproken en die had gezegd: “Ik kan eigenlijk net zo goed morgen langskomen”. Zo maakte de Heer ruimte die ik nodig had.
Toen Frans de telefoon had neergelegd zei de Heer tegen hem: “Nou moet je Jan eens zeggen dat hij de consequenties van zijn onderwijs zelf eens moet gaan nemen”. Daar spraken we een paar uur over. Wat ik zo heerlijk vind aan Frans is dat hij zo eenvoudig naast mensen gaat staan. Ik ken hem lange tijd en toch vond ik het spannend om over mijn situatie te vertellen. Ik zie hem echt als iemand die al heel ver is op de weg met Jezus. Maar Frans kwam heel dicht naast me staan door uit te leggen dat hij rond mijn leeftijd een allesbepalende crisis heeft gehad (zei zijn boek: De Koninklijke weg) waardoor hij los van boeken, theologie en kerkelijke structuren alleen op de Heer ging vertrouwen.
We luisterden in de stilte naar de stem van de Heer en we dachten na over mijn verlangen. We besloten samen een geestelijke oefening te verzinnen die we beiden dagelijks doen en waarvan ik hem kort via email op de hoogte zou houden.
De reis is begonnen en ik voel me begrepen, gekend en gedragen. #dankbaar
Reacties uitgeschakeld voor Oude vrienden – nieuwe wegen