Voorbij woorden komen
Anselm Grün schrijft in zijn prachtige boekje “Spiritualiteit van de tweede levenshelft” over rust en stilte in het gebedsleven. Ik vind het prachtig.
“Voor iedere leeftijd bestaan er specifieke religieuze uitingsvormen. Daarom mag je niet kritiekloos vasthouden aan een methodiek die goed was voor je jeugd. En als je tijdens de midlifecrisis de methoden die je tot nu toe hebt gehanteerd, als inhoudsloos en onvruchtbaar ervaart, komt dat niet omdat je al die tijd verkeerde rituelen hebt gebruikt, maar omdat God je duidelijk wil maken dat je nu andere vormen moet zoeken. Vormen die aansluiten bij de huidige ontwikkelingsfase in je geestelijke leven.
Neem het gebed als voorbeeld – misschien is daar een hoger niveau noodzakelijk. In plaats van tijdens het bidden lange monologen te houden die jezelf vermoeien, zou je kunnen leren om stil te worden voor God. In plaats van meer vrome boeken te verslinden het je misschien je gebed eenvoudiger maken”.
Dit vind ik een zware fase. In de loop van de jaren heb ik een bepaalde gebedsmethodiek gehanteerd die me jarenlang hielp om te bouwen aan mijn geestelijk leven. Maar vandaag kan ik alleen maar een kaars aansteken in de donkere studeerkamer en zwijgend zitten. Mijn gevoel vormt geen woorden en toch zit ik daar niet alleen. Een merkwaardige ervaring. Henri Nouwen kan dat soort gevoelens prachtig verwoorden: “Sommige van de meest hoopvolle en vreugdevolle ogenblikken van mijn leven waren tegelijkertijd momenten van intense geestelijke en lichamelijke pijn. Juist toen ik mij afgewezen en vreselijk in de steek gelaten voelde, werd ik als het ware gedwongen tot God te roepen: ‘U bent mijn enige hoop, U bent de bron van mijn vreugde”.
De ene dag is lichter dan de andere. Duisternis en licht wisselen elkaar af als dag en nacht. Gelukkig maar, want zonder momenten van licht – hoe kort ook – kan geen mens bestaan.
Reacties uitgeschakeld voor Voorbij woorden komen